Six. Trying To Find Jason.

Nici's POV

Nareszcie miałam spokój od pracy, chociaż na parę dni, byłam już tym zmęczona. No, ale w końcu to moja praca i kocham ją.

Wróciłam do domu w czwartek wieczorem.

Weszłam do domu. Przeszłam do kuchni, gdzie Tony, Shane i Danny rozmawiali.

- Cześć, chłopaki! – przywitałam ich. Wstali i podeszli do mnie, żeby objąć mnie w grupowym uścisku. Po chwili raczyli się mnie puścić.

- Gdzie jest Ryan i Casey? – zapytałam.

- Poszli kupić coś do jedzenia. Nie wiedzieliśmy, kiedy wrócisz, ale cieszę się, że już jesteś. – krzyknął Tony.

- Dobra, dobra. Skończ, bo jestem głodna. – powiedziałam.

- Ty zawsze jesteś głodna. – stwierdził Shane.

- Wiem. – jęknęłam.

Opowiadałam chłopkom o walkach, kiedy usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi.

- Mamy jedzenie! – krzyknął Casey przez korytarz prowadzący do kuchni.

- Cześć, Niki! Wróciłaś! – przywitał mnie Ryan, po czym przytulił. Casey zrobił to samo.

- Co kupiliście? – zapytałam podekscytowana.

- Mamy trochę chińskiego jedzenia. Może być? – powiedział Casey.

- Jasne. – byłam głodna, więc mogłam jeść cokolwiek.

Zaczęliśmy nakrywać do stołu. Kiedy każdy już siedział i miał swój talerz zaczęliśmy jeść.

- Jak wycieczka? – zapytał Ryan.

- W porządku. Ciągle miałam samochód dla siebie, bo większość oczywiście miała swoje busy. Mogłam śpiewać, znaczy krzyczeć, ile tylko miałam sił w płucach i nikt mnie osądzał. – powiedziałam. Zaczęli się śmiać.

- Niki? – zapytał Ryan.

- Tak?

- Powiedziałem im o Jasonie.

- Spoko. A co z nim? – zapytałam ciekawa.

- Pomyśleliśmy, że jedno z nas zawsze powinno być przy tobie, jak będziesz chciała gdzieś wyjść. – powiedział Shane.

- Więc myślicie, że nie poradzę sobie z tym sama i dlatego potrzebuje niańki? – powiedziałam to, o czym prawdopodobnie myśleli.

- Nie, ale myślimy, że tak będzie bezpieczniej. – wyjaśnił Danny.

- Ok. Cokolwiek chcecie, ale odkąd wyjechałam z Nebraski nic się nie stało. Może poczuł się tak jakbym go nakryła, czy coś i po prostu przestał. – powiedziałam.

- Nie kłóćmy się o to, no wiecie, paczka przyjaciół. – wtrącił Casey.

- Okey, niech wam będzie, tym razem. – powiedziałam.

Dalej jedliśmy i zmieniliśmy temat rozmowy na lepszy. Kiedy skończyliśmy, usiedliśmy w salonie i odpoczęliśmy przed telewizorem.

- Hej, Ryan? – obrócił głowę w moją stronę. - Kiedy wybierzemy się na ratusz? – zapytałam.

- Możemy iść jutro, jeśli chcesz. – powiedział.

- To, chcę. – powiedziałam z małych uśmiechem.

Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę Jasona. Ostatnim razem nasza rozmowa naprawdę miło się nie skończyła. Powiedziałam, co czuję i wybiegłam z sali. Myślę, że nie pozostawiłam zbyt dobrego wrażenia. Nie jestem pewna, czy nadal go lubię. Problemem jest to, że długo go nie widziałam, a tą noc, kiedy go znalazłam nie uznaję za spotkanie. Nie wiedziałam, że to on, więc się nie liczy.

Przyłapałam się na powolnym zasypianiu. Nie chciałam spać na kanapie, więc powiedziałam chłopakom dobranoc i zeszłam schodami do mojego pokoju. Założyłam pidżamę, umyłam zęby i położyłam się do łóżka. Zasnęłam bardzo szybko.

Następnego ranka obudziłam się w pełni wyspana około godziny dziesiątej. Wstałam z łóżka i poszłam do łazienki wyszykować się.

Po tym, jak skończyłam poszłam do kuchni, ale nikogo tam nie było. Zgaduję, że reszta jeszcze spała, więc zaczęłam robić dla nas śniadanie.

Chłopaki mieli szczęście, ponieważ obudzili się akurat, jak skończyłam.

- Dzień dobry, chłopcy. – przywitałam ich z ciepłym uśmiechem.

- Mmmm… Ładnie pachnie. – powiedział Tony, siadając przy wysepce kuchennej, a później sam się obsłużył. Do niego dołączyła reszta.

- Lubicie moją kuchnię, co? – zapytałam lekko drażniącym tonem.

- Jestf niesamoffita! – powiedział Shane z buzią pełną naleśników.

- Dzięki. – uśmiechnęłam się. Następnie usiadłam przy stole obok Ryana i zaczęłam jeść. Muszę przyznać, że naprawdę robię dobre śniadania.

Gdy wszyscy skończyli jeść, chłopcy pomogli mi sprzątnąć naczynia ze stołu i wkładać je do zmywarki. Jak miło.

- Hej, Niki! Chcesz teraz wyjść? – zapytał Ryan z salonu. Ścierałam jeszcze ze stołu.

- Tak! Tylko jeszcze chcę się przebrać! – powiedziałam. Przestałam sprzątać i zaczęłam schodzić po schodach.

- Będę czekać! – słyszałam krzyk Ryana.

Weszłam do sypialni i zrobiłam sobie spacer po garderobie. Zdjęłam z siebie moje dresowe spodnie i bokserkę, zostając w bieliźnie. Znalazłam moje szorty i luźną, szarą koszulkę z dekoltem. Nie wiem, dlaczego, ale dzisiaj podoba mi się ten strój.

Związałam włosy w zwykłego kucyka i założyłam okulary, które noszę od niechcenia, ale tak naprawdę ich nie potrzebuję.

Weszłam schodami na górę. Ryan brał swój portfel i klucze.

- Jesteś gotowa? – zapytał, kiedy zakładałam czarno-szare Etnies.

- Tak. Chodźmy. – powiedziałam entuzjastycznie, biorąc mój telefon i wkładając go do kieszeni.

Wyszliśmy na zewnątrz i wsiedliśmy do czarnego Mercedesa Benz CLA. Po 5 minutach jazdy byliśmy przy ratuszu San Clemente.

Wysiedliśmy z auta i weszliśmy do budynku. Nie było tłoczno, tylko parę czekających osób. Podeszliśmy do recepcji.

- Cześć. Jak mogę wam pomóc? – mężczyzna w średnim wieku przywitał nas bardzo przyjaźnie.

- Cześć. Em… Gdzie możemy dostać parę informacji na temat konkretnej osoby? – zapytałam go.

- Haha nie wiedziałem, że tym się zajmujesz. – zaśmiał się facet. Jeśli się zastanawiasz, czy wszyscy nawzajem się tu znają, to odkąd jestem w telewizji, co tydzień, oczywiście ludzie rozpoznają mnie w moim rodzinnym miasteczku.

- Tak, no wiesz. Nie lubię robić tego po kryjomu. Jestem bardziej jak prawny prześladowca. – powiedziałam, przez co oboje się roześmiali.

- Haha biuro rejestracji jest po prawo. Po prostu tam podejdźcie, nie musicie czekać w kolejce. – powiedział, wskazując w kierunku znaku z napisem „ biuro rejestracji”.

- Dziękuje. – powiedziałam i zaczęłam iść w tamtym kierunku z Ryanem.

Kiedy podeszliśmy do biura młoda kobieta powitałam nas. – Dzień dobry. Co mogę dla was zrobić? – zapytała. Wyglądała na około trzydziestkę, czy jakoś tak, ale nie na młodszą.

- Chcielibyśmy dostać parę informacji na temat Jasona McCanna. – powiedziałam, przez co uśmiech zniknął z jej twarzy. Okey, to było dziwne.

- Jasne. Zaraz wracam. Proszę usiąść i chwilę poczekać. – uśmiechnęła się do nas. Usiedliśmy na krzesłach naprzeciwko biurka.

- Widziałeś, jak jej uśmiech zniknął, kiedy wspomniałam o Jasonie? – zapytałam Ryana.

- Tak. To było dziwne. – odpowiedział.

- Mam nadzieję, że nie zobaczę tego, czego wolę nie widzieć. – szepnęłam, ponieważ kobieta już wracała. W ręku trzymała wielki, czarny folder.

- Proszę bardzo. Indywidualny folder pana McCanna. – powiedziała siadając za biurkiem i przekazując nam folder. Położyła go przede mną. Ryan go otworzył.

- Co dokładnie chcecie wiedzieć? – zapytała. Zauważyłam, że była ciekawa.

- Chodzi o to, że chodziliśmy razem do liceum i nie widziałam go dłuższy czas. Chciałam tylko wiedzieć, gdzie teraz mieszka. – wyjaśniłam.

Spojrzała na folder i pokazała oddzielną kartkę, która podawała miejsce zamieszkania. Spojrzała na papiery.

- No cóż, nie wiemy gdzie pan McCann teraz mieszka. Nie rejestrował się w San Clemente od trzech lat. – wyjaśniła.

- I nie wiecie, co robił przez ostatnie trzy lata? – zapytałam ją. Nie można nie mieć domu przez trzy lata. Jason miał brata, może mieszkał z Alexem.

- Pan McCann przebywał w więzieniu przez dwa lata i sześć miesięcy. – powiedziała obojętnie.

- CO? – zapytałam zszokowana. Jak taki chłopak, jak Jason mógł być wsadzony do więzienia. Co on do cholery zrobił?

- Był w więzieniu stanowym Kalifornia w Los Angeles. – powiedziała.

- Tak. Przepraszam. Słyszałam. Ale co zrobił? – zapytałam, ale zaraz zmieniłam zdanie. – Nie. Czekaj. Nawet nie chce wiedzieć. Już wszystko jest dobrze. – skończyłam. Nie mogę uwierzyć w to, co usłyszałam. Po prostu chciałam stąd wyjść.

- Przepraszam. Dziękuję za pomoc. Myślę, że już pójdziemy. – stwierdziłam. Wstałam i uścisnęłam jej dłoń. To samo zrobił Ryan. Opuściliśmy jej biuro i wyszliśmy z budynku. Wsiedliśmy do auta. Potem Ryan odpalił silnik.

Przez cała jazdę milczałam. Nie mogłam uwierzyć, że Jason spędził więcej nić dwa lata w więzieniu. To nie był Jason, którego znałam. Wiem, że ludzie się zmieniają, ale nie tak radykalnie.

Smutne było to, że nadal nie miałam więcej informacji na jego temat, oprócz imienia i nazwiska i tego, w jakim więzieniu siedział. Może powinniśmy tam pojechać i zapytać się o więcej informacji.

Ryan wjechał na podjazd i zgasił silnik. Nadal nie powiedziałam ani słowa. Wysiedliśmy z auta. Ryan otworzył drzwi i wpuścił mnie pierwszą. Mój najlepszy przyjaciel-dżentelmen. Tak, dobry facet.

Weszliśmy do salonu, gdzie chłopaki odpoczywali, ale też wygłupiali się. Tony i Casey grali w gry, ale jak tylko weszliśmy do salonu, przestali.

- I jak poszło? – zapytał Casey. Milczałam. Mentalnie zdecydowałam, że Ryan będzie mówił.

- Dobrze. Dowiedzieliśmy się o nim parę rzeczy. – zaczął Ryan.

- Na przykład? – zapytał Shane.

- Był w więzieniu przez dwa i pół roku. – powiedział. Ich twarze spoważniały, gdy tylko usłyszeli słowo więzienie. Ja siedziałam tam po prostu w fotelu, bez żadnego wyrazu na mojej twarzy.

- Jak to był w więzieniu? – Casey był zmylony jak inni.

- Normalnie. Był w więzieniu. – powtórzył Ryan. Nie czułam się dobrze, kiedy o tym mówili. Było to trochę niezręczne dla mnie.

- A gdzie jest teraz? – zapytał Tony.

- Nie wiemy. – odpowiedział Ryan.

- Cholera, nie wiem, co teraz o tym powiedzieć. – krzyknął Danny.

- Niki? – powiedział Ryan wyciągając mnie z transu.

- Tak? – powiedziałam trochę zaskoczona.

- Co o tym myślisz? – zapytał ostrożnie.

- Em… nie wiem. Nie wiem, jak mógł być wsadzony do więzienia. Nigdy nie wyglądał na takiego. Jestem w szoku i lekko przestraszona. – przyznałam.

- Jedno jest pewne. Nigdy nie puścimy cię nigdzie samej. Ten koleś był w więzieniu. Nie wiemy, do czego jest zdolny. – powiedział Ryan, będąc najbardziej opiekuńczym przyjacielem.

- Cokolwiek. – wymamrotałam.

- Wiemy, w którym więzieniu był. Dlaczego tam nie pojedziemy i nie zapytamy się? – zasugerowałam. Spojrzeli nam nie jakbym była wariatką. – Co? – powiedziałam w obronie.

- Naprawdę musimy? – jęknął Tony.

- Tak. A jeśli chcesz mnie puścić samą, to nie mam nic przeciwko. – zaczęłam bezczelnie.

- Wow. Okey. Uspokój się. Pojedziemy tam. – powiedział Ryan.

- Możemy pojechać teraz czy coś? Nie mogę czekać! – powiedziałam.

- Nie wiem… - zaczął Ryan.

- Prooooszę. – wydęłam wargi.

- Okey, dobrze. Masz szczęście, że mam wolne. – poddał się i westchnął.

- Taak! – ucieszyłam się. – Chcecie jechać z nami? – zapytałam chłopaków. Pokręcili głowami. Wow. Ale tchórze.

Wstałam i ruszyłam do przedpokoju.

- Ryan. Idziesz? – krzyknęłam.

Wyszliśmy z domu i ponownie wsiedliśmy do jego auta. Do więzienia jechaliśmy przez dwie i pół godziny.

( http://www.polyvore.com/street_style/set?id=102434508 - strój Niki )

***

Miłego czytania rozdziału 6!

Czy tylko ja uważam, że Niki i Ryan są dla siebie kimś więcej, niż przyjaciółmi?

+ Spełnienia Marzeń dla Oliwii z okazji urodzin! #HotFifteen

Juliet